De schoonheid van een vleugelritueel.

Aan de rand van het Donkmeer, waar het water stil glinsterde en de oever bijna volledig werd opgeslokt door groen, stond een kleine zilverreiger. Tussen de bladeren brak het zonlicht in zachte vlekken door, als streken van een penseel die langs haar ranke gestalte gleden. Ieder veertje leek een eigen glans te dragen, alsof het met zorg was gepolijst.

Met de aandacht en beheersing van een danseres boog ze haar lange hals omhoog. Geen gebaar was overhaast, elke beweging vloeide in de volgende over, geduldig, doelbewust en toch wonderlijk licht. Ze streek de uiteinden van haar vleugels na, alsof ze haar kostuum voor een voorstelling gladstreek. Met een elegante draai bereikte ze de verborgen plekken, waar geen toeschouwer ooit zou kijken, maar waar voor haar geen detail onbelangrijk was.

Wie haar toevallig zag, vergat tijd en plaats. Alles vervaagde tot enkel het ritme van haar stille dans en het zachte ritselen van de populieren. Daar, aan het water, ontvouwde zich een choreografie die geen publiek nodig had: een ode aan zorg, schoonheid en stilte, een voorstelling die alleen de natuur zelf leek te begrijpen.