Onlangs begon ik te graven in het verleden van mijn vader, op zoek naar de wortels van mijn eigen, ontembare passie voor de natuur.
Het spoor leidde me naar een vergeelde foto: mijn vader als kleine jongen, gehuld in vuile kleren, een stok stevig in zijn hand. Achter hem graasden een paar koeien, die hij nauwlettend in de gaten hield. Het beeld was vastgelegd in de Damvallei, lang voordat de autosnelweg er dwars doorheen sneed. Toen was de vallei nog één ononderbroken lappendeken van velden, rietkragen en weides – een wereld waar de natuur vrij ademde.
Vader was een boerenzoon. De natuur was geen decor, maar zijn thuis.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog leerde hij, uit noodzaak, allerlei stroperstechnieken. Niet voor de sport, maar om zijn familie van voedsel te voorzien. Het betekende dat hij bijna dagelijks in de natuur te vinden was, en het gaf hem een scherp oog voor alles wat leefde, kroop en vloog. Hij kon ook goed vissen – een vaardigheid die hij moeiteloos op mij overbracht.
In mijn jeugd bracht ik ontelbare uren door aan de rand van visvijvers.
Daar, met het dobbertje stil op het water, leerde ik geduld. En terwijl ik wachtte, keek ik, naar libellen die over het water scheerden, naar reigers die geruisloos hun prooi naderden. Soms maakte ik een foto, maar het bleef iets sporadisch. De echte vonk voor fotografie zou pas later overslaan, tijdens mijn eerste reis naar Extremadura in Spanje – maar dat is een verhaal voor een andere pagina.
Op latere leeftijd trok ik af en toe met mijn vader de natuur in, vaak op de fiets.
Ik ervoer hoe groot en gedetailleerd zijn kennis was en hoe gul hij die doorgaf. Hij vertrok vaak alleen, in de vroege ochtenden, en combineerde zijn tochten met een praatje hier en daar in Heusden bij Gent, destijds onze woonplaats.
Nu, vele jaren later, volg ik onbewust hetzelfde patroon.
Ook ik trek er vroeg op uit, maar altijd met mijn fototoestel in de aanslag.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan – en dat van mij stroomt nog altijd door de velden van de Damvallei, zelfs al bestaat die in haar oude vorm niet meer.
