Ik was veertien, ergens in de jaren tachtig van vorige eeuw, toen een vriend me kennis liet maken met het karpervissen.
Het was een statische vorm van vissen: geduldig wachten, turen naar het water, luisteren naar de zachte geluiden om me heen. Die rust gaf me alle tijd om de natuur in detail te observeren.
Soms gebeurde er iets dat het wachten magisch maakte.
Een ijsvogel streek neer op mijn hengel, zijn felblauwe veren oplichtend in het zonlicht. Ik durfde nauwelijks te bewegen, bang om het moment te verstoren. Gefascineerd keek ik toe, terwijl mijn hart sneller klopte.
Dat beeld, die onverwachte ontmoeting, bleef nazinderen in mijn geheugen.
Het plantte een zaadje: ooit zou ik dit bijzondere tafereel proberen vast te leggen, zodat ik het niet alleen in mijn hoofd, maar ook op beeld zou kunnen bewaren.
In de jaren ’90 van vorige eeuw ontdekte ik een reeks die mijn liefde voor de natuur nog verder zou voeden.
De Britse filmmaker Hugh Miles maakte toen een zesdelige documentaire waarin vissen werd verweven met prachtige beelden van de Britse natuur.
Uitgezonden op de BBC, begeleid door betoverende muziek, maakte de serie zo een indruk op mij dat ik hem tot op de dag van vandaag niet vergeten ben.
De hoofdrollen waren voor hengelaars Chris Yates en Bob James, echte Britse gentlemen, elk met hun eigen stijl en charme.
Sommige delen van deze bijzondere films zijn nog steeds op YouTube terug te vinden.
Telkens wanneer ik ze terugkijk, voel ik de nostalgie opkomen en word ik teruggeslingerd naar mijn jeugd.
Hugh Miles overleed op 4 oktober 2024, op de gezegende leeftijd van 90 jaar.
Chris Yates is inmiddels 77 en Bob James 75.
Ik wil hen, en vooral Hugh, bedanken voor het vastleggen van zulke schitterende parels van de natuur.
Hun werk heeft niet alleen een speciale plaats in mijn hart veroverd, maar ook het zaadje geplant voor mijn levenslange liefde voor de hengelsport en de natuur.
