In de laatste decennia van de vorige eeuw trok mijn broer met een groep natuurvrienden naar het uiterste oosten van Polen, naar een plek die klonk als een sprookje: het oeroude woud van Białowieża, waar eeuwenoude bomen de grens met Wit-Rusland bewaken. Toen hij terugkwam, bracht hij geen souvenirs mee, maar verhalen, levendig, ruikend naar mos en humus, gevuld met het gefluister van bomen en het gefladder van zeldzame vogels.
Zijn woorden waren als een vonk. Ik wist, de volgende keer ga ik mee.
Die volgende keer werd Extremadura, in Spanje. Mijn eerste reis ooit. Mijn eerste paar wandelschoenen. Geen flauw idee wat me te wachten stond.
We huurden een busje bij een garage in Kortrijk, laadden het vol met tassen, kookpotten en een mengeling van verwachting en nieuwsgierigheid. Met zeven man reden we Frankrijk door, staken de Pyreneeën over, doorkruisten eindeloze Spaanse vlaktes. De uren rekte zich uit als kauwgom. Onderweg veranderde het landschap langzaam van groen naar goud, en langs de weg verschenen steeds meer vogels, alsof ze ons vooruitvlogen naar onze bestemming.
Toen we eindelijk Extremadura bereikten, ontvouwde zich een decor dat met elke kilometer mooier werd. In de vallei van de Río Almonte zetten we onze tenten op, vlak bij het water. Daar, in dat verborgen paradijs, leefden zwarte varkens vrij tussen de eiken, stonden zilverreigers groot en klein roerloos te vissen, klonk de roep van de hop als een echo door de heuvels. Grote insecten zoemden loom in de warmte.
’s Avonds, bij het knetterende kampvuur, kwam een vos onverschrokken dichterbij om de restjes gebraden kip te stelen. ’s Nachts namen krekels het over met hun eindeloze gezang, en ergens in de verte hief een nachtegaal zijn hoogste lied aan. Het voelde alsof de natuur ons volledig had opgenomen in haar kring.
Met mijn eenvoudige camera maakte ik af en toe een dia, zuinig want een rolletje film had maar 36 kostbare opnames. Elke klik moest de moeite waard zijn.
Die reis heeft zich diep in mijn geheugen gegrift. Nooit eerder, en ook nooit meer daarna, heb ik datzelfde, pure gevoel van eenwording met de natuur kunnen evenaren.
