Het schoonste pad van den Donk.
De eerste zonnestralen priemen behoedzaam door het bladerdak, alsof ze hun weg op de tast zoeken.Een warme gloed glijdt over het bos en wekt het langzaam tot leven.De herfst is aan het werk, een stille
Dans van de dageraad.
In hun dans ontwaakt de liefde zacht,een kostbaar geschenk,zo puur en onverwacht. Met gebaren vol toewijding,teder en klein,weven zij gouden draden tot één helende lijn. Hun beweging stroomt,zo sierlijk, zo klaar,ze vinden elkaar als een
De schoonheid van een vleugelritueel.
Aan de rand van het Donkmeer, waar het water stil glinsterde en de oever bijna volledig werd opgeslokt door groen, stond een kleine zilverreiger. Tussen de bladeren brak het zonlicht in zachte vlekken door, als
De avond dat de hemel vloeibaar goud schilderde.
Alsof de hemel die dag haar laatste penseelstreken had bewaard voor een grandioos slotakkoord. Boven Gent en Destelbergen ontvouwde zich gisterenavond een zonsondergang die met geen enkele andere te vergelijken viel. Het licht scheen niet
