Alsof de hemel die dag haar laatste penseelstreken had bewaard voor een grandioos slotakkoord. Boven Gent en Destelbergen ontvouwde zich gisterenavond een zonsondergang die met geen enkele andere te vergelijken viel. Het licht scheen niet zomaar goud, nee, het leek alsof iemand de lucht had opengebroken en er vloeibaar metaal uit had laten stromen. Gulden en gouden tinten lagen over elkaar heen, fonkelend, als warme verf die net van het palet drupt.
En dan, alsof de natuur haast had en geen tijd meer wilde verliezen aan subtiliteit, werden er drie wolken nonchalant bovenop geplakt. Niet uitgesmeerd of luchtig neergevlijd, maar stevig, bijna onhandig, zoals een kind drie vlekken op een schilderij zet omdat er iets ontbreekt.
In de verte stonden de torens van Gent te gluren, hoog en streng zoals altijd, maar dit keer leken zelfs zij met open mond te staren. De Belforttoren en de Sint-Baafskathedraal, die plots zelf toeschouwers waren geworden, verbijsterd door de overdaad aan kleuren die de hemel hen voorschotelde.
En toen, net zo bruusk als het begonnen was, trok het gouden gordijn weer dicht. Het spektakel verpulverde tot gewone schemering. Wat restte, was een stad en dorp die zich bijna afvroegen of het dit tafereel wel echt had gezien of dat het slechts een droom was geweest die toevallig door de lucht had gezworven.
