Schaduw, stilte en spel.
Uit de schaduw van het bos stapten ze tevoorschijn: de moeder en haar kalfjes. Voorzichtig, behoedzaam, alsof elke stap een geheim verraadde. Haar oren draaiden, haar ogen gleden onrustig over het veld. De kalfjes, enkele
De avond dat de hemel vloeibaar goud schilderde.
Alsof de hemel die dag haar laatste penseelstreken had bewaard voor een grandioos slotakkoord. Boven Gent en Destelbergen ontvouwde zich gisterenavond een zonsondergang die met geen enkele andere te vergelijken viel. Het licht scheen niet
Het Schippershuis en de regenboog: pose nummer 742.
Het Schippershuizeke, dat kleine maar trotse gebouwtje aan het water, stond daar alweer als een oude filmster die geen genoeg kreeg van de camera. Ochtendgloren? Klik. Avondrood? Klik. Mist die zo dik is dat je
De kleur van vertraging.
De avond strijkt langzaam neer en ik vind mezelf opnieuw terug aan het water.De hemel kleurt mee met de vallende dag. Zachte tinten die in elkaar overvloeien, alsof de tijd zelf even vertraagt.Hier, op deze
Iedereen praat over Ricky, de ijsvogel die alles vangt.
Op een frisse ochtend in het Reinaertpark gebeurde er iets bijzonders. Terwijl de eenden nog ronddobberden en de meerkoeten rondstruinden, vloog er plots een blauwe flits door de lucht. De dieren keken verbaasd omhoog. “Wat
De zoektocht naar de maan.
Net als zovelen trok ik er gisteren op uit, met statief, fototoestel en nieuwsgierige blik, op zoek naar dat ene magische moment, de maan die langzaam in de schaduw van de aarde zou verdwijnen. Aanvankelijk
Een hapje zomerlicht.
In de laatste stralen van een zachte zomerzon trippelde de haas door de weide alsof hij op inspectie was. Terwijl hij rondneusde tussen de duizenden grassprieten, viel zijn oog plots op dat ene halmpje. De
De blauwe reiger.
Daar stond je, aan de waterkant. Je ogen priemend naar het rimpelende water, zoekend naar die ene beweging.Elk spiertje in je lichaam gespannen,elk zintuig scherpgesteld.Als een boog die op het punt staat los te laten,
De witte kwik.
Op het Schippershuis,hoog boven de grond,huppelt een witte kwikstaartdartel in het rond. Op de dakpannen danst hij vol zwier,zijn pootjes licht als veertjes,zo gracieus en fier. Over de rand van de dakgoot tuurt hij rond.Op
De laatste ode aan de teunisbloem
Terwijl de wereld nog sliep en de nevels als sluiers over de velden lagen ging ik deze ochtend nog eens met de fiets op pad in de Damvallei. Op een bepaald moment kwam ik een
