De zon zakt langzaam achter de bomen en dooft de dag met een laatste gouden gloed. Boven het meer drijven wolkenslierten in tinten van blauw en grijs, terwijl de hemel zich vult met zachte overgangen van kleur, een schilderij dat voortdurend verandert.
Het is nog vroeg in de avond maar de nacht wacht al, geduldig, aan de rand van de horizon.
Op weg naar huis kijk ik omhoog, gevangen door het spel van kleur dat langzaam vervaagt. De koelte sluipt om me heen en herinnert me eraan dat de tijd onverbiddelijk verdergaat. Ik trek mijn handschoenen aan, zet mijn muts op, kleine rituelen van berusting.
Net als rondom mij bevind ik me in de herfst van het leven. Een seizoen van zachtheid, van dankbare stilte. De tijd van oogsten wat gezaaid is, van stilstaan bij wat was en bij wat nog is.
Dit is de tijd om te vertragen, om de dagen te ontvangen als geschenken die niet eeuwig duren. Want ik besef opnieuw hoe breekbaar nabijheid kan zijn, hoe plots een stem kan verstommen en een ziel van licht kan verdwijnen.
De avondlucht fluistert me toe: niets blijft en juist daarin schuilt de schoonheid.
In het vergankelijke huist de waarde van alles wat leeft.
Prachtig!