Een kader voor de wereld maar niet voor de natuur.
Een kader in een kader, zo probeer ik de wereld te vatten. Maar de natuur laat zich niet temmen. Ze weigert elke vorm van opsluiting en verandert, soms haast onmerkbaar, elke dag opnieuw. Ze groeit
De kunst van het loslaten.
De zon zakt langzaam achter de bomen en dooft de dag met een laatste gouden gloed. Boven het meer drijven wolkenslierten in tinten van blauw en grijs, terwijl de hemel zich vult met zachte overgangen
Verstilling in de nevel.
Die ochtend ademde iets bijzonders.Tussen de nevelslierten hing een zachte stilte, alsof de wereld even haar adem inhield. Mijn gedachten dreven mee op dat stille ritme, mijmeringen die vervaagden in het licht van de opkomende
Het pad van stilte en snuiten.
Ergens diep in het bos, langs een landweg, ligt een plek, die regelmatig bezaaid is met maïskorrels om everzwijnen te lokken. Of dat verantwoord is, laat ik in het midden. Wat wel zeker is, die
Het schoonste pad van den Donk.
De eerste zonnestralen priemen behoedzaam door het bladerdak, alsof ze hun weg op de tast zoeken.Een warme gloed glijdt over het bos en wekt het langzaam tot leven.De herfst is aan het werk, een stille
De kracht van rituelen in de stad.
Heel toevallig fietste ik voorbij het Coyendanspark in Gent toen mijn oog viel op een aankondiging: binnenkort zou er iets bijzonders plaatsvinden. Nieuwsgierig zocht ik het later op en ontdekte dat NTGent, ter ere van
