Die ochtend ademde iets bijzonders.
Tussen de nevelslierten hing een zachte stilte, alsof de wereld even haar adem inhield. Mijn gedachten dreven mee op dat stille ritme, mijmeringen die vervaagden in het licht van de opkomende zon.
Nu, terwijl ik naar deze foto kijk, herbeleef ik dat moment. Een terugblik die meer is dan enkel herinnering, het is een terugkeer. Misschien is dat wel de ware magie van fotografie: het vermogen om je, al is het maar voor even, te verankeren in een ogenblik dat voorbij leek. Niet te lang, niet te kort. Precies zoals het bedoeld was.
Er is een diep gevoel van dankbaarheid dat zich aandient. Het besef dat ik daar mocht zijn, getuige van die stilte, van die subtiele aanraking tussen aarde en lucht. In een wereld die raast, waar we soms zonder het te willen in meedraaien, zijn zulke momenten als ankerpunten, kleine toevluchtsoorden van rust.
Meer dan ooit hebben we die nodig: beelden, ademhalingen, flarden stilte die ons eraan herinneren dat we niet verloren zijn. Dat we altijd even kunnen stilstaan, kijken en weer thuiskomen.
Dag. Mooi om te lezen. Zelf ben ik ook heel erg gesteld op stilte. Ook mooie foto.