Een kader in een kader, zo probeer ik de wereld te vatten. Maar de natuur laat zich niet temmen. Ze weigert elke vorm van opsluiting en verandert, soms haast onmerkbaar, elke dag opnieuw.
Ze groeit en bloeit alsof ze een eindeloze doos potloden en penselen heeft gekregen. Met speelse streken kleurt ze ver buiten de lijntjes, zonder zich ooit af te vragen of dat wel mag.
Ze breekt los, woekert ongeremd, maar stopt precies op het juiste moment. Alles lijkt spontaan, natuurlijk, en toch voelt het alsof er een meesterlijk script achter schuilt.
De wereld raast verder, mensen haasten zich door de dagen, terwijl de natuur onverstoorbaar haar eigen verhaal schrijft.
In onrustige tijden is ze een zachte metgezel. Ze spreekt met stilte, geurt naar rust en draagt een kracht die je niet ziet, maar wel voelt.
Ze blijft, door regen en wind, door donker en licht.
Op haar kan je altijd vertrouwen.
