Een kader voor de wereld maar niet voor de natuur.
Een kader in een kader, zo probeer ik de wereld te vatten. Maar de natuur laat zich niet temmen. Ze weigert elke vorm van opsluiting en verandert, soms haast onmerkbaar, elke dag opnieuw. Ze groeit
Waar de zonnebloem buigt en de herfst begint
De zomer heeft afscheid genomen.Nog één keer heft de zonnebloem trots haar hoofd op, zoekend naar de laatste stralen van de zon die zachtjes wegzakt aan de horizon. De bladeren kleuren goud, koper en rood,
De visarend met tijd en boterhammen.
Iets meer dan een week geleden sijpelden de eerste geruchten binnen: de majestueuze visarend was opnieuw gezien rond de Donk in Berlare. Door omstandigheden kon ik toen niet meteen vertrekken, maar gisterenavond kreeg ik eindelijk
De kleur van vertraging.
De avond strijkt langzaam neer en ik vind mezelf opnieuw terug aan het water.De hemel kleurt mee met de vallende dag. Zachte tinten die in elkaar overvloeien, alsof de tijd zelf even vertraagt.Hier, op deze
De perfecte morgen.
De zon was nog maar net opgekomen, en de wereld leek bedekt met een zacht, etherisch deken van nevel. De lucht was fris, doordrenkt met de geur van de meersen. Voor de vogelspotter, die zich
De elegante jager.
Ik besloot opnieuw een wandeling te maken in het centrum van de stad en mijn verwachtingen werden opnieuw overtroffen.Mijn doel was om de slechtvalken te spotten en wellicht een paar foto’s van ze te maken.Bij
