Een kader voor de wereld maar niet voor de natuur.
Een kader in een kader, zo probeer ik de wereld te vatten. Maar de natuur laat zich niet temmen. Ze weigert elke vorm van opsluiting en verandert, soms haast onmerkbaar, elke dag opnieuw. Ze groeit
Waar bladeren vallen en namen vervagen.
Herfstkleuren en kerkhoven, een combinatie die zelden haar mysterieuze aantrekkingskracht verliest.In de Argonne is de keuze overweldigend: overal stille rustplaatsen, elk met zijn eigen karakter en charme. Sommige liggen verscholen tussen oude bomen, waar het
Tussen riet en reflectie : ontmoeting met de beverrat.
In Frankrijk heb ik een bijzondere gewoonte, zodra ik in de buurt van water ben, speur ik naar de beverrat of zoals de Fransen hem noemen, “le ragondin”. Het klinkt misschien niet direct als een
Het pad van stilte en snuiten.
Ergens diep in het bos, langs een landweg, ligt een plek, die regelmatig bezaaid is met maïskorrels om everzwijnen te lokken. Of dat verantwoord is, laat ik in het midden. Wat wel zeker is, die
Zwerven in de oude bossen van de Argonne
Op een nazomerse dag dwaal ik door de oude bossen van de Argonne. De paden die zich hier slingeren, smal of breed, uitgesleten of bijna verdwenen, zijn stille getuigen van jarenlang menselijk gebruik. Eeuwenlang trokken
