Een kader voor de wereld maar niet voor de natuur.
Een kader in een kader, zo probeer ik de wereld te vatten. Maar de natuur laat zich niet temmen. Ze weigert elke vorm van opsluiting en verandert, soms haast onmerkbaar, elke dag opnieuw. Ze groeit
De kunst van het loslaten.
De zon zakt langzaam achter de bomen en dooft de dag met een laatste gouden gloed. Boven het meer drijven wolkenslierten in tinten van blauw en grijs, terwijl de hemel zich vult met zachte overgangen
Waar de zonnebloem buigt en de herfst begint
De zomer heeft afscheid genomen.Nog één keer heft de zonnebloem trots haar hoofd op, zoekend naar de laatste stralen van de zon die zachtjes wegzakt aan de horizon. De bladeren kleuren goud, koper en rood,
A thing of beauty…
…is a joy forever. Deze uitdrukking bekt toch beter in het Engels, vind ik. Af en toe zal ik wel wat Engelse woorden verwerken in mijn blogberichten. Ik hou nu éénmaal van de Britse taal.
