Net als zovelen trok ik er gisteren op uit, met statief, fototoestel en nieuwsgierige blik, op zoek naar dat ene magische moment, de maan die langzaam in de schaduw van de aarde zou verdwijnen.
Aanvankelijk leek ze mee te spelen. Heel even verscheen ze, verlegen achter een dunne sluier, net lang genoeg om één foto te maken. Maar meteen daarna trok ze zich weer terug, diep verscholen achter een dik deken van wolken. Het voelde alsof ze ons allemaal een beetje aan het plagen was.
Teleurgesteld stapte ik weer op mijn fiets en begon de weg naar huis. En net toen ik het had opgegeven, brak de hemel open. Daar was ze opnieuw, geen stralende rode volle maan meer, maar een geheimzinnige gedaante, half verscholen in de schaduw van de aarde. De verduistering was al halverwege, maar juist daardoor leek ze nog mystieker, haast buitenaards.
Met een mengeling van haast en verwondering zette ik mijn toestel opnieuw neer en wist ik het moment te vangen. Een bijzonder fenomeen, niet alleen om te zien, maar vooral om te beleven. Want soms gaat het niet om dat ene perfecte beeld, maar om de weg ernaartoe: de spanning, de twijfel en de onverwachte verrassing wanneer de natuur plotseling haar gordijn opentrekt.
Mooi gedaan…hier vooraf prachtige zonsondergang maar de bloedmaan verdween achter de wolken…
Tof, want ik had de rode maan net gemist