Daar dreef hij dan: de kuifeend, zelfverklaard topmodel van de vijver. Met zijn glanzende zwarte kuif die fier krulde alsof hij rechtstreeks uit een kapsalon was gewaggeld.
“Ligt mijn kuif goed?” vroeg hij aan zijn spiegelbeeld in het water. Hij kantelde zijn kop iets naar links, iets naar rechts en knipperde overdreven met zijn gele ogen. “Niet teveel eyeliner, toch?”
Een meerkoet die toevallig voorbij dobberde, trok zijn wenkbrauwen op en zei droog: “Lieverd, je hebt altijd eyeliner, dat heet natuur.”
“Ja maar dit is mijn goede kant, toch?” De kuifeend draaide een halve pirouette, zodat de zon precies op zijn glanzende veren viel. “Kijk dat profiel! Perfect voor de cover van vijver Vogue.”
Hij bleef zo lang in pose drijven dat een passerende reiger dacht dat hij bevroren was. “Wat doe je in vredesnaam?” vroeg de reiger verbaasd.
De kuifeend glimlachte ijdel. “Ik oefen. Straks komen de mensen met hun camera’s en dan wil ik dat ze zeggen: Daar! Dat is niet zomaar een eend, dat is een icoon.”
