Het Schippershuizeke, dat kleine maar trotse gebouwtje aan het water, stond daar alweer als een oude filmster die geen genoeg kreeg van de camera.
Ochtendgloren? Klik. Avondrood? Klik. Mist die zo dik is dat je nauwelijks het dak ziet? Klik. En nu… jawel, een regenboog. Alsof het cafeetje dacht: Bon, jij blijft toch maar afkomen, laat ik er dan nog wat spektakel tegenaan gooien.
Dus daar stond ik: één regenboog, één Schippershuis en ik ernaast als trotse papparazzo. Ik dacht bij mezelf: misschien moet ik er echt eens een boek over maken, een dikke turf met de titel “Het Schippershuizeke in 1000 beelden.” Daarin elk denkbaar seizoen, elk licht, elke wolk en elke meeuw die er ooit voorbijvloog. Een boek waarin het Schippershuis de hoofdrol speelt en al de rest figuranten zijn.
Ne mens mag al eens dagdromen, nietwaar?
Zie je wel dat je nog een boek gaat schrijven!!!
In mijn dromen zeker wel…