In de laatste stralen van een zachte zomerzon trippelde de haas door de weide alsof hij op inspectie was.
Terwijl hij rondneusde tussen de duizenden grassprieten, viel zijn oog plots op dat ene halmpje.
De haas wist meteen, deze moest hij hebben. Het was het allermooiste en allermalste sprietje van de hele weide.
De haas zette zich schrap. Hij rekte en strekte zich. Hij trok zijn snorharen recht, zijn achterpoten trilden en zijn oren wiebelden als antennes maar net op het nippertje, met de gratie van een ballerina die struikelt, hapte hij het topje van het sprietje af.
Weer mooi verwoord! Prachtig!