Het schoonste pad van den Donk.

De eerste zonnestralen priemen behoedzaam door het bladerdak, alsof ze hun weg op de tast zoeken.
Een warme gloed glijdt over het bos en wekt het langzaam tot leven.
De herfst is aan het werk, een stille schilder die met geduld en zekerheid zijn penseel hanteert.

Aan de rand van het pad staat een jonge tronk, roerloos maar standvastig, een zwijgende getuige van dit levende schilderij dat nooit echt af is.

Wat eerst voelde als een straf, dat vroege opstaan, blijkt nu een zegen.
De stilte vouwt zich om me heen als een deken. En in die zachte omhelzing voel ik dankbaarheid stromen, simpel en diep.

Ik voel me plots als een kind in een spekkenwinkel,
alles lonkt,
alles roept om aandacht.
Ik wil elke spek proeven maar dat is onmogelijk.
Rustig, zeg ik tegen mezelf.
Eén snoepje tegelijk.
Blijven ademen.
Ik moet mindfulnessen.
Ik moet Zen zijn.
Maar ik moet zuust niks
maar gewoon genieten…