Zwerven in de oude bossen van de Argonne

Op een nazomerse dag dwaal ik door de oude bossen van de Argonne. De paden die zich hier slingeren, smal of breed, uitgesleten of bijna verdwenen, zijn stille getuigen van jarenlang menselijk gebruik.

Eeuwenlang trokken houtskoolbranders met hun ezels hier langs, sjorden houthakkers met zagen en bijlen aan zware stammen, en glipten jagers en stropers door het struikgewas. De boswachter hield toezicht, maar altijd probeerde het bos het land terug te nemen. Beuken, eiken en berken stonden paraat om open plekken te veroveren; wie niet oplette, raakte zomaar de weg kwijt op een pad dat langzaam dichtgroeide.

Het zwerven hier heeft iets magisch. De oude routes liggen er nog, maar vergen een scherp oog om ze te herkennen. Het is speurwerk: letten op reliëf, op de bronnen en beekjes, op de stand van de zon, tot plots een herkenningspunt opduikt.

Er is geen telefoonbereik, ik ben alleen in een wereld van bomen. Mijn geest ontspant, maar gaat tegelijk in een lichte survivalstand. Alles wordt aandachtiger: elk geluid, elke geur, elke beweging. Wanneer ik plots een ree of wild zwijn ontmoet, een hert dat zich laat zien of een vos die wegschiet, slaat mijn verbeelding op hol. Dan waan ik me een houtskoolbrander die diep het bos intrekt om wekenlang in een vochtige hut te verblijven. Soms verlaat ik de paden bewust: een wildspoor dat lonkt, een plek waar eekhoorntjesbrood zich laat plukken. Maar ik weet: verdwalen hoort erbij. Kaart en kompas zijn jarenlang mijn houvast geweest; tegenwoordig helpt af en toe de GPS.

Vrij zwerven is een oefening in aandacht. Het is luisteren en kijken met verscherpte zintuigen, het is je hand laten glijden over nat mos of de ruwe bast van een zomereik. Het is de geur opsnuiven van paddenstoelen en hars, het frisse aroma van naaldbomen inademen. Dan weer verrast worden door de schichtige vlucht van een havik, of het blaffend alarm van een reebok. Ik word vanzelf rustig, sluip behoedzaam over het bladerdek, vermijd krakende takken.

Soms sta ik gewoon stil om te kijken hoe zonlicht door het bladerdak breekt, hoe regendruppels na een bui veranderen in fonkelende regenbogen.

Op een vochtige boomstam neem ik plaats, pak een boterham uit mijn rugzak. Terwijl ik eet, voel ik hoe de rust van het woud zich in mij nestelt. Hier, in de oude bossen van de Argonne, ben ik niet meer dan een passant maar wel één die zich volledig opgenomen weet in het eeuwige ritme van het bos.

Fotografie : Koenraad De Mol

Tekst : Rudy De Mol