De kleur van vertraging.

De avond strijkt langzaam neer en ik vind mezelf opnieuw terug aan het water.
De hemel kleurt mee met de vallende dag. Zachte tinten die in elkaar overvloeien, alsof de tijd zelf even vertraagt.
Hier, op deze plek, midden in de haast van ons bestaan, ontstaat een deugdoend rustpunt.

Ik kijk, ik adem, ik laat de stilte binnen.
De dag sluit zich als een boek dat met tevredenheid wordt weggelegd.
De lucht wordt koeler, de dagen merkbaar korter, maar het buiten-zijn blijft van onschatbare waarde.
De wind vult mijn longen met zuurstof.
In dit samenzijn met lucht en water vind ik de verstilling waarnaar ik vaak verlang.