Blaadjes zacht als zijde.
Zo teer.
Zo broos.
De ranke stengel.
Fier rechtop
maar buigzaam de wind trotserend.
Even maar in bloei.
Kort maar intens.
Zo puur,
met zoveel vuur.
Zoals ze plots verscheen,
gaat ze even snel weer ergens heen.
Misschien wel naar een zieltje in de hemel?
Bij duizenden staan ze in de Vlaamse velden.
Maar nog nooit werd hun vergankelijkheid zo prachtig beschreven 👌